[ann]

popatrzył na nią. czy w jego oczach widać było... lęk? głośno przełknął ślinę i zaczął.
- bo to chodzi o to, że... - zaczął i zamilkł. chwilę mu zajęło nim wydał z siebie jakikolwiek dźwięk. tym dźwiękiem było ciche jęknięcie. nie wiedział co ma teraz powiedzieć. zmienił więc strategię - nie domyślasz się?

[REKLAMA]

[Vanessa]

- nie? - zabrzmialo to bardziej jak pytanie, bo vanessa chyba na prawde nie wiedziala o co chodzi.

- nie? - zabrzmialo to bardziej jak pytanie, bo vanessa chyba na prawde nie wiedziala o co chodzi.

[ann]

wzdychnął. jak ma to wytłumaczyć?
- pamiętasz jak ci powiedziałem, że mi na tobie zależy? - spytał, mając nadzieję, że Vanessa skapnie się, o co mu tak na prawdę chodzi i skończą ten, jakże męczący dla Dana temat.

[Vanessa]

= pamiętam - odparła, dopiero po chwili zdając sobie sprawę, co tak na prawdę Dan chciał jej powiedzieć. - ale, nie chwila. Chyba nie ... tak? - ok, byla zaskoczona, delikatnie mowiac.

= pamiętam - odparła, dopiero po chwili zdając sobie sprawę, co tak na prawdę Dan chciał jej powiedzieć. - ale, nie chwila. Chyba nie ... tak? - ok, byla zaskoczona, delikatnie mowiac.

[ann]

chyba w końcu zrozumiała. chyba, że nie miała tego samego na myśli co on. ale pokiwał głową, patrząc na podłogę, nie na nią

[Vanessa]

Wanesa poczuła się, jakby oberwała w twarz butem, ewentualnie kawałkiem cegły. Patrzyła na Dana, co chwilę otwierając i zamykając usta, jakby chciała coś powiedzieć, a jednak powstrzymywała się. - Od jak dawna? - spytała, tak jakby mówili o jakiejś chorobie.

Wanesa poczuła się, jakby oberwała w twarz butem, ewentualnie kawałkiem cegły. Patrzyła na Dana, co chwilę otwierając i zamykając usta, jakby chciała coś powiedzieć, a jednak powstrzymywała się. - Od jak dawna? - spytała, tak jakby mówili o jakiejś chorobie.

[ann]

zamyślił się na chwilę, chcąc jak najbardziej sprecyzować czas, kiedy to się zaczęło. nie przychodziła mu jednak do głowy żadna konkretna data, więc powiedział:
- od tak dawna, że nawet nie pamiętam. - zerknął na nią, by zobaczyć jej reakcję, jednak sekundę później przeniósł wzrok na znajdujący się obok niego pusty fotel. taaak, jakby Vanessa miała go zabić wzrokiem niczym bazyliszek

[Vanessa]

Vanessa była zaskoczona, delikatnie mówiąc. Przez chwilę dalej miała syndrom otwierających się i zamykających ust. - No ale... przecież wyjechałam. - Powiedziała, dziwiąc się, że mimo tego, iż nie było jej tu tyle czasu, Dan chyba coś do niej czuł.

Vanessa była zaskoczona, delikatnie mówiąc. Przez chwilę dalej miała syndrom otwierających się i zamykających ust. - No ale... przecież wyjechałam. - Powiedziała, dziwiąc się, że mimo tego, iż nie było jej tu tyle czasu, Dan chyba coś do niej czuł.

[ann]

- nawet nie wyobrażasz sobie, jak za tobą wtedy tęskniłem... - powiedział tak cicho, że mogła go usłyszeć tylko ona. nadal na nią nie patrzył

[Vanessa]

Vanessa przysunęła się trochę do Dana. - Wiesz, jestem trochę ... zaskoczona - powiedziała szczerze, patrząc wprost na niego. - Myślałam, że traktujesz mnie jak przyjaciółkę - dodała, uśmiechając się.

Vanessa przysunęła się trochę do Dana. - Wiesz, jestem trochę ... zaskoczona - powiedziała szczerze, patrząc wprost na niego. - Myślałam, że traktujesz mnie jak przyjaciółkę - dodała, uśmiechając się.

[ann]

- bo traktuję. zawsze traktowałem - powiedział szczerze. - ale teraz oprócz miłości przyjacielskiej czuję do Ciebie jeszcze... coś więcej - wydukał w końcu.
Dan nie umiał powiedzieć tego w prost.

[Vanessa]

V. uśmiechnęła się bezwiednie. Miała ochotę wydusić to z Dana, jednak stwierdziła, że cokolwiek będzie chciał jej powiedzieć, powie wtedy, kiedy będzie na to gotowy i kiedy tylko będzie miał na to ochotę. - Rozumiem - odparła, kiwając głową. - Muszę to przetrawić. - dodała, a na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech, bardziej świadomy.

V. uśmiechnęła się bezwiednie. Miała ochotę wydusić to z Dana, jednak stwierdziła, że cokolwiek będzie chciał jej powiedzieć, powie wtedy, kiedy będzie na to gotowy i kiedy tylko będzie miał na to ochotę. - Rozumiem - odparła, kiwając głową. - Muszę to przetrawić. - dodała, a na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech, bardziej świadomy.

[ann]

nie wiedział, czy się śmiać, czy płakać. szybkim krokiem przeszedł do kuchni, by chwilę później wrócić z dwoma kawami w rękach. postawił jedną przed Vanessą, drugą zaczął sam pić. kiedy dostał porządny zastrzyk kofeiny, uśmiechnął się mimo mieszanych uczuć.
- jak w pracy? - spytał, jakby nigdy nic

[Vanessa]

V. wzięła kawę od chłopaka, a gdy tylko napiła się jej, humor wrócił jej całkowicie. Miała nadzieję, że D. po prostu da jej trochę czasu. Dopełnieniem tego była zmiana nastroju Dana. - Super - odparła, popijając, jej zdaniem, najlepszą kawę.

V. wzięła kawę od chłopaka, a gdy tylko napiła się jej, humor wrócił jej całkowicie. Miała nadzieję, że D. po prostu da jej trochę czasu. Dopełnieniem tego była zmiana nastroju Dana. - Super - odparła, popijając, jej zdaniem, najlepszą kawę.

[ann]

- ej no - powiedział udając urażenie - taka odpowiedź mnie nie satysfakcjonuje - dodał, tłumacząc swój ton.